Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
De Rooi
Het bankje bij de haven.
Daar zaten ze dan Kees en Willem, dik in de zeventig en beide een leven van hard werken achter de rug, genietende van een welverdiende oude dag.
Kees had zijn hele leven als machinebankwerker bij een bedrijf in Europoort gewerkt. Al jong getrouwd met Mientje van de buren , en erg gedreven had hij al snel 4 plakkers rondlopen. Ja zo ging dat toen , je keek niet verder dan een straat of twee en wonderlijk genoeg kon je daar dan ook nog ?de enige in de hele wereld? vinden. Een kans van een op 127 millioen wist zijn kleinzoon hem eens te vertellen. Ja Mientje, blij dat ze uit de wasserij waar ze werkte was ontsnapt, zij het voor een prijs (Kees en zijn amoreuze bedoelingen), was welliswaar een struise jonge dame toen ze jong was, met alle toeters en bellen er aan, maar het duurde niet lang of de kentering zette in. Het was net alsof de zwaarte kracht wedijverde met hoogcalorisch voedsel en het op gelijkspel eindigde. Ja hij had zo af en toe het wel eens te kwaad met zijn hormonale bevliegingen, maar met uitzondering van die turkse werkster toen, had hij schip redelijk recht in de golven weten te houden. Ja wat een toestand toen hij met die meid in het magazijn, zeg maar ?op heterdaad?, ?with the pants down? zouden de Engelsen zeggen, betrapt was. Had hem haast zijn baantje gekost, maar het was met een sisser en een schriftelijke waarschuwing , waar Mientje geen weet van had, afgelopen. Ja hij was dan nog wel machinebankwerker eerste klasse geworden wat hem dan met 37.80 euro net over het minimum getrokken had. Maar hij had zijn AOW en 187.56 Euro aan pensioen, zijn rijtjeshuis vrij en heel gelukkig als hij achter Mientje in haar gratis door het GSD uit gemeenschapsgelden verstrekte scootmobiel aansjouwde. Ja Mientje had door dat gewicht allerlij gewrichten overbelast en strompelde nu door het huis. Ja, dat had hij ook niet verwacht dacht Kees, het was zo?n appetijtelijk meiske toen en hij trok nog maar eens hard aan zijn ouwe weduwe van Nelle sjekkie, een gierende rochel kuch tot gevolg hebbende.
Ja Kees zei Willem, daar zitten we nu, maar voor mij niet te lang, want ik ga volgende week weer een paar maanden maar Maleisie. Willem die een groot deel van zijn leven voor multi nationals als expatriate in het buitenland gewerkt en gewoond had, had daar zijn niet al te nederig stulpje met huishoudelijk personeel. Nou ja personeel, het dienstmeisje, exotisch en zeer goed door moeder natuur bedeelt, en dan die tuinman , annex chaufeur en manusje van alles en nog wat. Willem was eigenlijk een vreemde snuiter, althans zo werdt hij gezien door leeftijds genoten zo?n 50+ jaren geleden. Hij hoefde zonodig niet, auto op de reutel om meiden te versieren, rondhangen bij disco?s, in cafee?s en op straat hoeken. Nee Willem had heel wat jaartjes zitten blokken op PBNA cusussen, Chemisch technicus had hij nog gehaald, maar dat was lang geleden. Willem had ook dat rare idee dat je eerst het geld voor iets drie keer moest hebben voordat je het een keer uitgaf. Dat had hij overgenomen van een oude baas bijgenaamd ?Wouter Galbak? , maar dat is een heel ander verhaal, overgenomen. Willem was niet gelijk voor de wolken pheromonen verspreidende tantes in de buurt gevallen, die hij eigenlijk veels te veel op koeien vond lijken, die grote , hangende,…. maar dat is ook een ander verhaal. En had ook regelmating boeken met de levens beschrijvingen van mensen die het in zijn ogen gemaakt haden uit de bibliotheek gehaalt en doorgelezen. Hij had uitgevlooit hoe C&A Brennikmeier , Rockefeller, Getty en nog een paar het gedaan hadden. Kennis die hem later goed te pas kwam. Willem was toen hij begin 30 was door zijn bedrijf, wat door had gekregen dat Willem wel een stapje harder en verder wilde gaan , uitgezonden naar het Verre Oosten. Hij was niet getrouwd toen, niet dat hij niet met de geneugden van het matremonie, of het voorlopertje op het zo heilige matremonium, kennis had gemaakt , dit to verdriet van Ankie van een paar straten verderop, maar vondt het in de balans de moeite en vooral de kopzorgen niet waard.
